De eerste kilometers

Na ruim 2 weken rondtrekken in ons 3 decennia-oude campertje is het de hoogste tijd om het verwachtingsvolle thuisfront (Jasper’s ouders en een handjevol tantes, red.) op de hoogte te brengen van de belevenissen tijdens onze sabbatical van zo’n 7 maanden.
Voor degenen die er nog niet van op de hoogte waren; Amarins en ik waren Nederland wel weer zat, zeker nu het WK niet behaald is, en besloten om een dik half jaar rond te trekken door Europa en omstreken. We hebben ons huis onderverhuurd aan een bevriend stel, de ratten net voor de reis strategisch laten overlijden en de camper een maandje bij schoonvaders gestald, die er met pijn, moeite en een dozijntje extra grijze haren een rijklaar vehikel van heeft gemaakt.
Het oorspronkelijke idee was om de gehele reis samen te beleven met Tom & Anais -onze bedreadde zielsverwanten- en hun trouwe doggies, zij besloten echter om nog 2 weken telefoongesprekken, e-mails en postduiven uit te wisselen met de RDW. Iets met rompslomp. Zij zullen zich zeer spoedig bij ons voegen.

Op zondag 8 oktober, zodra de alcohol van de bruiloft van de dag ervoor zo goed als uit ons lijf was verdwenen, begonnen we aan onze eerste kilometers, met als eerste stop Brugge. Wandelen door Brugge is een soort reuzenslalom om bungelende camera’s om nekken van Chinezen en kraampjes met patattekes. De vele grachten en pittoreske straatjes gaven het geheel wel een leuk sfeertje.
Na het eerste officiële nachtje op reis tuften we vrolijk door, uiteraard tolwegen vermijdend, naar Grand-Fort-Philippe, een kustplaatsje vlakbij Dunkirk (vernoemd naar de gelijknamige film), waar de vele bunkers duidelijk maakten dat het dorpje gedurende de Tweede Wereldoorlog niet onaangeroerd was gebleven. We bewandelden nog even de langste pier van het Noordelijk Halfrond en omstreken, en vervolgden daarna onze tocht naar het in Normandië gelegen Bayeux. We besloten om dit keer geen gezellige camperplaats te vinden, maar een plek waar de straatkatten onontdekte ziektes hadden en ’s nachts de ene na de andere drugsdeal plaatsvond. Dit was wel handig, zo hadden we weer wat extra reisgeld.
Overdag bezochten we zowel de Amerikaanse als de Duitse begraafplaats, met bij elkaar zo’n 20.000 graven van gesneuvelde soldaten tijdens en omstreeks D-Day. Indrukwekkend en triest, maar toch mooi hoe het er zo lang na dato nog steeds perfect verzorgd bij ligt.
Rijden langs de kust genoot onze voorkeur, en zo kwamen we aan het einde van de middag aan in het vissersplaatsje Grandcamp-Maisy om hier tussen de spraakzame Fransen een nachtje te vertoeven. In mijn ochtendescapades (Amarins slaapt per etmaal gemiddeld 4 uur langer dan ik) vond ik een berg Sint Jacobsschelpen genoeg om een compleet Afrikaans dorp mee te voorzien. Toen ik haar wilde verrassen met de schelpen stuiterde ik zo hard van de bezeewierde trap richting het strand af dat de breuk in mijn ruggenwervel die er al zo’n 15 jaar zit spontaan heelde. Een geluk bij een ongeluk. Er werden nog wat frisbees gesmeten voor we doorgingen in onze zoektocht naar warmte en natuurpracht.
Pracht vonden we zeker, in de vorm van het eilandje Mont-Saint-Michel. Dit eiland was voorheen alleen te voet bereikbaar als het eb was, met vloed was het gehele eiland omring door water. Tegenwoordig is er een enorme brug naartoe gebouwd, wat ons de kans gaf om de eerste fikse tocht op de longboards te verwezenlijken. Na een uurtje op het efteling-achtige eilandje hadden we het wel weer gezien, maar aangezien we blijkbaar voor 24 uur betaalden bij de parkeerplaatsen besloten we er een nachtje te blijven slapen. Zo hadden we nog een beetje waar voor ons geld.
Mijn discgolfhartje begon sneller te kloppen toen ik opmerkte dat er een course in Rennes te vinden was, en na een klein uurtje alle troeven die ik in me had gebruiken ging mijn eega ermee akkoord. Maar niet voordat we een welverdiende douche zouden nemen; het was tenslotte al een ruime week geleden. Na tevergeefs een camping en een zwembad te hebben geprobeerd kwamen we uit in het Olympisch zwembad, waar het door de vingers gezien werd dat ik geen ballenknijper aan had, en waar we, na een aantal baantjes getrokken te hebben, van onze eerste douche van de trip genoten.
Tijdens het wandelen door Rennes kreeg ik een zeer onaangename flashback. In 2008 mocht ik samen met mijn ploeggenoten uitkomen voor Nederland tijdens de Europese Juniorenkampioenschappen Atletiek, waar wij vooral na de wedstrijd schitterden in drankmisbruik en copulatie met Oost-Europese medeatletes. De flashback vond plaats toen ik het café zag waar ik in beschonken toestand een dienblad met bier ter waarde van mijn gehele weekendbudget in een hoek liet mieteren.
Langzaam maar zeker trokken we verder naar het zuiden, met de nadruk op langzaam. Onze ideale manier van toeren houdt namelijk in dat we alle bezienswaardigheden die we langs de weg zien staan even snel opzoeken, en als het enigszins de moeite waard is, we daar een tussenstop maken. Dit heeft ons langs prachtige kastelen, adembenemende valleien en een verlaten industrieterrein geleid.
We waren weer op toeristentoer toen we een mooie rivier zagen staan en invoerden in de navigatie, waarna we uitkwamen in een open veld met een windmolen. Uiteraard besloten we hier onze volgende slaapplek van te maken. Nadat we ons gebruikelijke prakje van courgettes en curry hadden weggewerkt hebben we op het dak van de camper de zonsondergang bekeken, terwijl we gezelschap werden gehouden door duizenden torren die woonachtig waren op de windmolen.
Op 9 oktober kwamen we aan in het westelijker gelegen badplaatsje La Rochelle, een studentenstad met veel geschiedenis. Hier kwamen we de baas van de wereld tegen, waar ik graag een stukje aan wil wijten.
Jeffrey Smart is een gepensioneerd meubelmaker uit Birmingham, 72 lentes jong, met het hart van een backpacker in zijn 20er jaren. Hij toert rond in een uit de kluiten gewassen schoolbus, omgetoverd tot rijdende bungalow, met een karretje vol zonnepanelen erachter ter grootte van onze camper. Het totale gewicht van zijn rijtuig bedraagt 17.000kg (ter vergelijking, dat is bijna net zo zwaar als je moeder), en hij maakt er een tocht van 5 jaar in. Jeffrey is begonnen in Los Angeles, is dwars door Amerika gereden naar Miami, heeft daar de boot genomen naar Bremen en was nu in La Rochelle beland. Het bakbeest rijdt 1 op 3, maar dat valt te overzien, aangezien hij zijn eigen brandstof maakt van kerosine en een geheim ingrediënt. Dit staat in lijn met zijn favoriete uitspraak: Fuck the system!
We besloten een dagje extra te blijven in La Rochelle, aten een ontbijtje met onze Britse vriend en maakten een tocht van 35km op ons longboard naar het eilandje Ile de Ré en terug, om ons vervolgens eens flink te bezatten aan wat lokale vloeistoffen.
We hadden de tip gekregen van een tandeloze Engelsman (pleonasme?) dat een half uurtje ten westen van Bordeaux, aan de kust, de hoogste duin van Europa ligt: de Dune du Pilat. We plantten onze camper aan een stukje privéstrand, waar we werden getrakteerd op een heftige en prachtige onweersbui. De volgende dag, toen we de 110m hoge duin beklommen, hadden we prachtweer. Na flink zwoegen door het mulle zand, en een poosje genieten van het uitzicht op aan de ene kant de zee, en aan de andere kant de dichte bossen, was de sprint naar beneden gedaan in een klein minuutje.
Na de duin zochten we naar een volgend plekje om te overnachten. We hadden even een zwak moment toen we akkoord gingen om naar een betaalde camperplek te gaan, maar toen galmden Jeffrey’s woorden door ons hoofd: Fuck the system! Dit deed ons beseffen dat we iets verder moesten zoeken en zo kwamen we op een verlaten landweggetje uit aan een riviertje om een nachtje te spenderen.
’s Ochtends besefte Amarins dat ze het begrip ‘stinkhippie’ niet te ver door moest voeren, en aangezien de Javaanse Jongens in plukken onder de oksels groeiden werd het Biscarosse-meer bezocht voor een flinke scheersessie. Hierna reden we in 1 ruk door naar de voet van de Pyreneeën, Lurbe-Saint-Christau, waar we op een lege camperplaats nestelden. De leegte werd al snel opgevuld door enkele andere campers, waaronder die van het Duitse stel Sven en Anna met hun baby Pelle en hond Pina. Sven is een combinatie van gym- en geschiedenisdocent en Anna fysiotherapeute. In Duitsland kun je als stel, na de geboorte van je kind, echter gezamenlijk 14 maanden verlof krijgen. Zij zijn het toonbeeld van het feit dat reizen met een kind nog prima mogelijk is, en geven mij hoop voor de toekomst (mocht ik ooit kroost op de wereld zetten). Sindsdien zijn we samen met het viertal aan het reizen, we hebben er ondertussen 2 enorme bergwandelingen door de natuurpracht van de Pyreneeën op zitten en zijn er al plannen gemaakt om elkaar te bezoeken na het reizen. Ik ga bij deze ook een einde aan het eerste verslag breien, we gaan nu naar een prachtig bergmeer hier een kwartiertje vandaan. Het weer laat zich ondertussen van zijn beste kant zien, en aankomende week wordt ook prachtig. (Dit weerhoudt het water er overigens niet van om tegen het nulpunt aan te zitten; hier kwamen Amarins en ik op harde wijze achter tijdens onze skinnydip gisterochtend).

NB: We zijn, naast deze tweewekelijkse reisverslagen, ook volgbaar middels beeldmateriaal. De linkjes hieronder wijzen jullie naar manieren om plaatjes en filmpjes te zien van de reis.
Kus en liefde!

www.instagram.com/j.vanthoff
www.instagram.com/amarins.tagram
https://www.youtube.com/channel/UChlk8pR0pou8adu5RiKM0Kg