Paddo's en powerplants

Waar waren we gebleven? Oja, het vorige verslag eindigde met de mededeling dat we, nog steeds vergezeld door onze oosterburen, op het punt stonden te vertrekken naar een prachtig bergmeer nog geen kwartier rijden van ons vandaan. Vertrekken deden we, alleen onze bestemming had net zoveel met de term 'prachtig bergmeer' gemeen als Ghandi met Donald Trump. Na een drietal lichtelijk teleurstellende watertjes, waar het riool nog nét niet rechtstreeks uitmondde in het potentiële zwemgedeelte, besloten we genoegen te nemen met een afgelegen en steenkoud stukje rivier, puur omdat we wel weer een kleine opfrisbeurt konden gebruiken. Na het badderen besloten we het Spaanse gedeelte van de Pyreneëen in te rijden, waar we vrijwel direct getrakteerd werden op een prachtig dierlijk schouwspel. Vier gieren waren afgekomen op een inmiddels met de grond gelijk gemaakte roadkill en streken nog geen twintig meter voor onze camper neer. In de berm zaten nog een stuk of vijftien gevederde soortgenoten te discussiëren wie de ribben af mocht kluiven en wie het dijbeen mocht van de wat leek een platgewalste vos. Onze zoektocht naar een slaapplekje leidde ons door een aantal dorpjes die over enkele maanden waarschijnlijk afgeladen zijn met wintersporters vanuit heel Europa, maar die nu kunnen fungeren als setting voor een postapocalyptische serie of film. Maar daar hebben we er ondertussen wel genoeg van. We overnachtten in Candanchu. Eenmaal ontwaakt reden we naar het stadje Jaca (spreek uit: Gakka) om bij de toeristeninformatie inspiratie op te doen voor activiteiten in de aankomende dagen. De burcht Ciudadela, gelegen net buiten het centrum, is samen met de burcht van Luik de enige burcht met een pentagonale vom die nog intakt is. Leuk voor de gieren van eerder, wij keken gewoon tegen een stenen bouwwerk aan tijdens het rustige middagje in de zon. We vonden een mooie spot in Canfranc, aan de voet één van de bergen die op het hikemenu stonden, en hadden het plan om er vroeg in te duiken in verband met de lange tocht de volgende dag. Rond half elf kwamen Bjorn en Regina, een bevriend stel van Sven en Anna, ons echter een dagje eerder dan gepland vergezellen. Zij waren in hun van top tot teen met stickers van rockfestivals beplakte, zelf verbouwde Ford Transit een kleine drie weken op tour door Frankrijk en Spanje. Bepakt met een fikse geluidsinstallatie en een goedgevulde koelkast welteverstaan. Dit zorgde ervoor dat we tot het ochtendkrieken schnapps onze kanalen inwerkten onder het geschel van de prachtige liederen van Duitse punkrock, afgewisseld door Matthias Reim. Als chronisch katerloos persoon was het voor mij een stuk minder lastig om het bed te verlaten de volgende dag, maar enkele Duitse metgezellen hadden hier toch wat meer moeite mee. Het initiële plan om voor negen uur te vertrekken naar het meer, dat zo'n drie uur bergopwaarts wandelen verderop lag, werd langzaam maar zeker bijgeschaafd en iets na noen begonnen we de tocht. Aangezien ik naast de reislust ook het richtingsgevoel van mijn moeder heb meegekregen, bemoei ik me vrijwel nooit met zaken wanneer er meerdere wandelrichtingen mogelijk zijn en huppel ik altijd vrolijk de door anderen bepaalde richting op. Na ruim anderhalf uur vrij hevig klimmen door en over het prachtige berglandschap kwamen we op een punt waar de enige enigszins aannemelijke optie bijna 45 graden omhoog ging. Sven en ik namen een kijkje op de steeds wilder wordende berg en besloten unaniem dat we ergens verkeerd zijn gegaan, dat bergmeer zat er vandaag niet meer in als we vóór donker terug bij de camper wilden zijn. En dat wilden we. De terugweg ging een stuk minder vloeiend dan de heenweg, en de punkduitsers hebben de halve weg 'arsch-rutschend' afgelegd. Terug bij het kamp bleek dat we zo'n vijftig meter na de start de verkeerde afslag hadden genomen. De leegte van het gemiste meer kon slechts op twee manieren gevuld worden. Aangezien het dichtstbijzijnde bordeel ruim twee uur rijden was, besloten we te gaan voor de tweede optie: pizza. Na drie pogingen kwamen we er in Jaca op pijnlijke wijze achter dat het in de Spaanse cultuur niet gebruikelijk is om tussen zes en acht te eten, wat resulteerde in een bijna onmenselijk lange wachttijd op voer tijdens onze eerste keer uit eten sinds het begin van de reis. De volgende dag begon het toch te knagen bij Sven en mijzelf, en we besloten om voor de herkansing te gaan. Vergezeld door Pina, de trouwe viervoeter, kwamen we iets meer dan twee uur na vertrek, na een tocht langs diepe ravijnen en over smalle bergpaadjes, aan bij het op 2100 meter hoogte gelegen stuwmeer. De dames en Pelle wachtten braaf op ons in Jaca, waarna we doorreden naar Tiermas. Hier konden we, na een offroad-ritje die ons campertje met horten en stoten nét aankon, direct aan het enorme zwavelmeer staan. Het meer is een toeristische trekpleister, met name door de natuurlijke warmtebronnen die het water op sommige plekken zeer aangenaam verwarmen. Hier heeft vroeger een badhuis gestaan, maar tegenwoordig zijn de thermische bakjes gratis te bezoeken, waar naar hartelust gemodderbadderd werd. 's Avonds was het eindelijk zover; Tom en Anaïs waren die dag, uiteraard vergezeld door het harige duo Bacon en Mosh, vanaf net onder Bordeaux naar Tiermas gereden en voegden zich bij ons. Dit werd 's ochtends gevierd met een modderworstelwedstrijd tussen de nakende Spanjaarden waarna onze taaie huiden weer aanvoelden als satijnen kimono's. Na het badderen vertrokken we westwaarts; via de Spaanse noordkust ging de reis verder naar Portugal.
In Bakio, een gezellig Baskisch kustplaatsje, vertelde een local ons over de verlaten nucleaire powerplant een paar kilometer verderop. Deze is tussen 1972 en 1981 gebouwd, maar door de vele en harde protesten van omwonenden is deze nooit actief geweest. We parkeerden onze campers op de heuvel met uitzicht over het terrein, waar we Patrick uit Keulen tegenkwamen, die nog ruim een week met ons mee zou reizen. Met zijn drone namen we vast een kijkje over het terrein en bepaalden we welke route we het best af konden leggen om binnen te komen. De vier campers werden in een vierkant geparkeerd, zodat het eerste kampvuur van de reis netjes binnenshuis gerealiseerd kon worden. De volgende ochtend bleek dat het terrein, zelfs zesendertig jaar na het officiële sluiten, nog altijd goed bewaakt werd. Elk half uur deed de bewaker samen met zijn angstaanjagend ogende hond een rondje over het terrein, waardoor ons gevoel voor timing op de proef werd gesteld. Bepakt met een paar ons adrenaline namen we een kijkje op het gigantische terrein van wat een werkende kerncentrale had kunnen zijn.
Helaas kregen we die dag verschrikkelijk nieuws uit Nederland. Het houtbewerkingsbedrijf van Jesse en Janiek, Amarins’ broertje en zijn vriendin, was compleet afgebrand. Om op afstand iets te kunnen betekenen voor het stel, besloten we dat mensen thuis challenges konden bedenken die wij ergens op reis uit moeten voeren in ruil voor een bijdrage. We kregen vele leuke opdrachten binnen, waar ik vaak de Sjaak was. Na het bezoek aan de kerncentrale heb ik boodschappen gedaan met mijn hele tronie vol make-up. Alles voor de centen.
We reden verder over wegen als poffertjespannen naar Salto del Nervios, een uitkijkpunt over een vallei waar in de lente het bergwater 270 meter de afgrond in mietert. De watervalloosheid deed gelukkig geen afbreuk aan het prachtige uitzicht dat ons werd voorgeschoteld door Moedertje Natuur.
Na een dagje door Bilbao geslenterd te hebben reden we de steilste berg die onze camper trekt zonder in lava te veranderen op, om met uitzicht over de stad te settelen, ver van de bewoonde wereld. Althans, dat dachten we. Het bleek namelijk dat honderd meter verderop een Halloweenfeest gaande was, wat erin resulteerde dat we niet veel later biertjes weg stonden te hakken tussen Dracula’s en slutty pumpkins.
We wisselden het drukke stadsleven weer in voor een pittoresk bergdorpje, Covadonga, waar Amarins en ik de eerste was deden sinds vertrek. Als alle onderbroeken al viermaal binnenstebuiten zijn gekeerd, is de tijd rijp. Hierna trokken we door de prachtige rotsachtige bergen die het natuurgebied rijk was, waar we zo nu en dan vergezeld werden door nieuwsgierige berggeiten (wat goed uitkwam, aangezien één van de opdrachten die we hadden gekregen inhield dat we met een berggeit op de foto moesten).
We besloten een extra nachtje in Covadonga te spenderen, de omgeving had ons nog een aantal aangename bergmeren op grote hoogte te bieden. Flanerend tussen de ezels en wilde paarden wandelden we rond het meer, waar Tom ‘even voor de foto’ Patrick op zijn schouders nam om hem droog over een zompig stuk te krijgen. Na één stap zakte hij echter tot halverwege zijn dijbeen in het mengsel van modder en ezelstront, waar zijn linkersandaal bijna achter moest blijven. Dit epos moest afgesloten worden met een goed maal, die ook bedoeld was als afscheid van Patrick, die aan de terugweg naar Keulen begon. Voor een tientje per persoon werd de tafel in het tapasrestaurant vele malen volgeplempt met woeste lekkernijen uit de Spaanse keuken. Fijn om zo nu en dan niet zelf te hoeven koken.
Ondertussen gingen de challenges vrolijk door. Dankzij lieve vrienden loop ik sinds kort rond met één compleet gewaxt been, hebben we het Wilhelmus gezongen in een drukke winkelstraat, heeft Amarins een lepel sambal genuttigd, is er een Shakespeare-scene nagespeeld en heb ik als blanke jongen zonder enig gevoel voor ritme twee minuten volgetwerkt op exotische deuntjes.
Op weg naar het westen kwamen we, totaal niet per toeval, terecht bij de discgolfcourse van Oviedo. Hier wisselden we het smijten van frisbees af met het plukken van paddenstoelen. Tom beschikte namelijk over een paddenstoelen-applicatie op zijn telefoon, die precies vertelt welke exemplaren eetbaar zijn en welke niet. We vonden een ruime hoeveelheid smakelijke melkzwammen, die niet zouden misstaan in de risotto die avond.
Tijdens het bereiden van de risotto, nadat alle paddenstoelen schoongemaakt en gesneden aan het pruttelen waren op het vuur, hadden we toch nog wat vraagtekens. De schimmels zouden namelijk een witte, melkachtige substantie moeten lekken tijdens het snijden, wat ze absoluut niet deden. Ook waren de ondertussen warme paddenstoelen een stuk slijmeriger dan de bedoeling was. Na een extra keuringsronde kwam er maar één soort uit die het moest zijn: de gewone krulzoom. Qua looks nagenoeg identiek aan de melkzwam, het enige verschil is dat na het eten van de krulzoom het hart niet heel veel langer meer zal kloppen. Na een stemmingsronde waren we het er toch bijna unaniem over eens dat, ondanks dat het eten er zeer appetijtelijk uitzag, dit een ongewenste bijwerking was, en wellicht een negatief effect zou hebben op het verdere vervolg van de reis.
’s Nachts kwamen we erachter dat we geparkeerd stonden op een homo-ontmoetingsplek, wat voor Tom een zeer aangename bijkomstigheid was. Zo kon hij toch nog een klein zakcentje bijverdienen.
Na deze bijna-doodervaring trokken we verder richting Santiago de Compostela, waar het volgende verslag zal beginnen.